‘Hoe kom je aan inspiratie?’ is misschien wel de meest gestelde vraag sinds ik debuteerde met mijn roman Mara. In het begin wist ik niet zo goed wat ik daarop moest antwoorden, want: inspiratie is maar een vaag iets in mijn beleving.

Ik weet wel beter dan dat verhalen zomaar uit de lucht komen vallen. Dat maak ik maar heel zelden mee en áls ik het meemaak is dat op momenten dat ik bewust tijd vrijmaak om te kunnen schrijven. Daar begint het in mijn optiek namelijk mee, met:

Discipline

Schrijfdiscipline. Iedere dag beslissen dat je aan het werk gaat. Jezelf iedere dag opnieuw uitdagen om in elk geval een aantal woorden verder te komen. Iedere reis begint met de eerste stap, en zo begint ieder verhaal met het eerste woord. Het is de kunst om daarna door te gaan. Om je ene voet voor de andere te blijven zetten.
Om na dat ene woord, na die eerste zin, door te gaan.

Zie de waarde van ‘niet goed genoeg’

Altijd doorgaan met een verhaal is lastig. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat niet altijd red. Er liggen heel wat onaffe verhalen en verhaalideeën in mijn digitale prullenbak.

Maar dat vind ik niet erg.

Al die gemaakte schrijfmeters hebben me hoe dan ook heel veel opgeleverd. Als ik een verhaal niet goed genoeg vind, is daar een reden voor. En door op zoek te gaan naar de oorzaak van dat gevoel van ‘niet goed genoeg’ leer ik weer bij.

Maar die inspiratie dan?

Als je iedere dag moet schrijven van jezelf, dan moet je toch inspiratie hebben? Je moet toch weten waar je over gaat schrijven?

Ja, in zekere zin wel.

Maar nee, in zekere zin ook niet.

Wat is inspiratie nou helemaal?

Natuurlijk wil je ergens over schrijven, is er een bepaalde drive, een noodzaak, een verhaal dat je kwijt wilt. Maar dat verhaal, die boodschap, die noodzaak, die komt alleen maar op papier door het te doen.

Tien minuten oefening

Toch inspiratie afdwingen?

Een van mijn favoriete schrijftrucjes is de tien minuten oefening. Als ik vastzit kijk ik op de klok en spreek ik met mezelf af dat ik tien minuten achter elkaar alleen maar schrijf. Domweg schrijf. Ik mag in die tien minuten niet stoppen. Ik moet zonder te denken blijven schrijven.

Nu ik dit zo opschrijf, realiseer ik me dat het veel te lang geleden is dat ik zo’n tien minuten oefening deed. Sterker nog. Vroeger was dat mijn standaard manier van opstarten. En nu ik erover nadenk, besef ik dat ik dat terug moet halen.
Wat is nu tien minuten? Op een hele werkdag? Niets toch?
En juist die tien minuten oefening heeft me al zo vaak wat opgeleverd.

Wat? Zijn dat dan gepubliceerde verhalen geworden?

Nou, nee. Dat niet. Maar ik heb vanuit die tien minuten oefeningen wel een heel aantal verhalen geschreven. Soms voor mezelf, soms als basis voor een verhaal in opdracht, en heel vaak als onderdeel van een groter geheel.

Houd het leuk voor jezelf

Bij een tien minuten oefening vond ik het altijd leuk om met mezelf onzinnige dingen af te spreken. Zo heb ik ooit mijn best gedaan om een verhaal te schrijven waar zoveel mogelijk clichés in stonden. Ik plaatste het op een forum om het te laten proeflezen. Ik had niets gezegd over de clichés, ik was gewoon benieuwd welke tips ik zou krijgen.

Er was één persoon die een cliché aanwees. Voor de rest viel het niemand op.
Ik vind dat grappig.

Ook schreef ik een keer een dialoog, zonder dat ik tussendoor wilde aanduiden wie er aan het woord was. Het gaat werkelijk nergens over, die dialoog, maar nog altijd als ik het terug lees vind ik het grappig.

Door het schrijven een beetje leuk voor jezelf te houden, blijf je gemotiveerd.

En jij?

Ik denk dat fictie schrijven voor een klein deel uit inspiratie bestaat, maar daarna gaat het vooral over discipline, doorzettingsvermogen, willen leren van je fouten en: er plezier in houden!

Wat doe jij om jezelf aan het schrijven te houden?

Laat jouw tip(s) achter in de reacties zodat we elkaar kunnen inspireren!